A normal day?

“Kom! Gooi!” De kuikens, die inmiddels zo oud waren dat ze eigenlijk geen kuikens meer konden worden genoemd, stonden vrolijk op een ijsschots te spelen. “Kom op!” klonk een speelse stem. Hierop werd er een stukje brood opgegooid door een van de kuikens, die de ander trachtte te vangen. Helaas viel hij om in het ijskoude water. Om onderkoeling te voorkomen klom hij meteen weer op het vaste ijs, waarna hij werper een dodelijke blik toe wierp. Dit was zijn beurt om iets te werpen en die kans pakte hij met beide vleugels aan. Een andere kuiken kwaakte zachtjes. “Zullen we weer?” klonk haar jonge, vrolijke stem, waarna de natte piel weer op de ijsschots sprong en verder speelde alsof er niks aan de hand was. Het was de tijd van de Bevriezing. Dit was een periode wat de snavellozen een winter noemen. Het hele park was wit, op alle wateren lag een flink pak ijs, al was dit niet genoeg om de snavellozen op het ijs te laten staan. Zij noemden dit schaatsen. Nog zoiets. Wat was er nou bijzonder aan ijs? Of aan water? Want in het Groentijd, of zomer zoals de snavellozen deze periode noemen, gingen weinig snavellozen op een aparte manier zwemmen. Ach, het bleven snavellozen. Zij konden er ook niks aan doen dat ze dom waren, of wel? En dat snavellozen zichzelf mensen noemden was al helemaal apart. Mens. Dat was het raarste woord wat maar kon bestaan. Mens.

Idriya opende voorzichtig haar donkerrode ogen. Haar lijf gloeide op alsof het een reflex was. De eend zuchtte. Dat was het nadeel van zo’n kracht hebben. Vanuit haar struik richtte ze haar blik op de spelende eendjes. Zij hadden veel geluk dat ze de Duistere Dood niet hadden meegemaakt. Nog steeds vormde het een lichte bedreiging, maar het zou dan de eendjes enkel ziek maken. Idriya stond op. Haar gloed verzwakte, alsof het een kaarsje was die met het zachtste briesje gedoofd kon worden. Ze stapte uit de struik, haar blik nog steeds op de eendjes gericht. Ze zou hun niet storen. Dat was onnodig, ze wou niet op haar broer lijken. Een zachte zucht rolde over het onderste deel van haar snavel en glipte zonder moeite over het puntje van haar snavel. Het was koud, ook een normaal onderdeel van de Bevriezing. Idriya knipperde kort met haar donkerrode ogen. Zonlicht was in de Bevriezing zeer fel en kon je alleen tegengaan door weg te kijken. Dit verbaasde Idriya. In de Bevriezing zou je verwachten dat er nauwelijks zon was. Achter haar klonk geritsel. De eend verstijfde, bang dat ze anders zou worden aangevallen. Fijn, ze had gehoopt dat ze alleen was. Hopelijk was het niet Thor. Ze maakte een grommend geluidje. Wie was die persoon eigenlijk? Was het weer zo’n eend die zijn of haar krachten misbruikte? Zo’n eend mocht blij zijn dat hij of zij de Duistere Dood had overleefd! En nog ging hij of zij daar respectloos mee om. Ergens ook dwingend staarde Idriya naar de struik, wachtend tot het persoon zichzelf liet zien.

Dodo


rustig loopt ze over het pad .
ze ziet een eend staan (Idriya)
ze besloot om haar te gaan begroeten .